Алапат тасқын аудандағы қаламгерлер қауымының да қарбалас тіршілігін бұзып, қалыпты арнасынан ауытқытып жіберді. Ақпарат айдынында аудандағы ахуалды жеріне жеткізе жазып жүрген жергілікті журналистер мен газет қызметкерлері де елмен бірге қиын сәтті бастан кешірді. Редакция ғимараты тасқын судың астында қалып, жаппай эвакуация кезінде бірқатар мамандар көршілес Маңғыстау, өзіміздің Майкөмген ауылдарына қоныс аударып, ортасын қауіпсіз аймаққа көшіруіне тура келді. Төмендегі мақала - сол сөзіміздің дәлелі.
Осыдан 31 жыл бұрын су тасқынының салдарынан Құлсары халқының шеккен зардабын үлкендерден естіп, көзбен көрмесек те тыңдап отырып-ақ үрейіміз ұшатын. 1993 жылдың көктемінде Құлсарыға бір түнде су келіп, сай-салаға жақын орналасқан учаскелердің бәрін жайпап өтіп, тұтқиылдан келген тілсіз жау қала ішінің астан-кестеңін шығарып кетіпті. Биылғы жылы қайталанған су тасқынымен де құлсарылықтар бірнеше күн қатарынан арпалысты. Әр ауылдың жанашыр азаматтары өз учаскелерінің жанында орналасқан су арналарының жақтауларын биіктетіп, тасқынға тосқын жасау үшін біраз тер төкті. Ел мен елді, қала мен ауылды бір-біріне жалғап, тоғыз жолдың торабында орналасқан мұнайлы ауданды су құрсауында қалдырмау үшін барын салып күресті. Алайда, төккен тер мен бар еңбек зая кетіп, Құлсарының жартысынан көбі суға кетті...Өкінішті!
Қалада су тасқыны орын алмай тұрып, тілшілік тірлігімізді атқарып, тасқынға қарсы жасалып жатқан жұмыстардың ресми ақпаратын халыққа тарату үшін күні-түні учаскелер арасында жүгіріп жүргенбіз. Қаладағы нағыз қарбалас сәуір айының 5-жұлдызында басталды. Біздің жұмыс кеңсеміз қаланың орталығында орналасқан болатын. Таңертең сағат 9-ға жақын жұмысқа жақын жерлерден адамдардың шулаған дауыстарынанақ жағдайдың мәз емес екенін бірден түсіндік. Әріптестерімізбен бірге жылдам-жылдам қимылдап, әрқайсымыз өз компьютерлерімізді, құжаттарымызды барынша биікке шығарып, судан сақтанудың амалын жасадық. Сол аралықта көше жақтан сирена ойнаған дауыс естіліп, ауданда төтенше жағдай жарияланғаны туралы әлеуметтік желілерде хабарлар тарап үлгеріпті. Сол кездегі бастан кешірген қорқынышты сезімді, үрейлі дауыстарды, жанұшыра үйлеріне асыққан көшедегі тұрғындардың суыт жүрісін сөзбен баяндап жеткізу мүмкін емес.
Жоғарыда айтып өткенімдей, жағдайдың мәз емес екенін түсінген сәттен-ақ Құлсарыдан кетудің амаләрекетін жасап, басымызға күн туғанда пана болар қауіпсіз мекен іздеп, көп ұзамай Боранқұлға отбасымызбен жол тарттық. Үйімізде кішкентай бала болған соң судың іргемізге дейін келгенін күтіп отырмай-ақ ерте қимылдауды жөн көрдік. Сөйтіп, 5-і күні түс ауа бар керек-жарағымызды көлікке тиеп, жолға шықтық. Қауіп күшеймей тұрып-ақ бас-аяғы бір сағаттарда көздеген жерімізге жетіп үлгердік. Боранқұлда туған нағашы атам тұратын болған соң өзгелер секілді мектептерге орналасуды жөн көрмедік. Одан да бейтаныс жерге бас сауғалап келген құлсарылық тұрғындар орналассын дедік. Сол кездегі боранқұлдықтардың қонақжайлылығы мен кеңдігін сөзбен айтып жеткізу мүмкін емес. Ер азаматтар жағы Құлсарыға қол көмекке аттанып кеткен екен. Содан жағдайдың қиындап бара жатқанын көріп, ақылдасып, ауыл тұрғындары Құлсарының халқына көмек көрсетуді бір ауыздан қолдай кетіпті. Сыйғандары мектепке, сыймағандарын өз үйлеріне орналастырып, әр үйде 7-8 отбасының мүшелері орналастық. Бала-шаға, у-шу. Десе де, «көңіл сыйса бәрі сияды» дегендей, бәріміз сол аядай ғана ауыл үйлерінде сыйысып, бір үйдің адамдарындай бір аптадай уақыт қауіп сейілгенше күн кештік...
Ш.ХАМИТОВА,
бас редактордың орынбасарыжауапты хатшы
