Бұрын тойдан тәлімді тәрбие, тағылымды өнеге, үлгі үрдісін алатын едік.
Біртүрлі дем алып, жанымыз жайланып, әсем ән тыңдап, күмбірлеген күй тыңдап, демалғандай болып, көңіліміз қуанышқа толып, жүрегіміз нұрға толып, рақат сезіміне бөленіп қайтатынбыз. Ал сол тойлардың қызығы мен көрінісі екі-үш күн әдемі әңгіме арқауына айналатын-ды. Кәдімгі домбырамен дем беріп, сырнаймен сызылтып, той қонақтарының өздері ән салып, тойды көтеріп, көтермелеп кететін-ді. Бұл бұрынғы дәстүріміз болатын. Тағы да, бұрынғы тойда үлкендер, соның ішінде ақсақалдар мен аналарымыз тілектерін айтып, жастарға баталарын беретін-ді. Болды, басқа ешкім балпылдап, өмір тарихын айтып тұрып алмайтын. Бұрынғы тойлар қырда болса, ағаш үйде, қалада болса, пәтерлерде өтетін-ді. Сонда қаншама қонақ келсе де күтіп алынып, келіндер, қыздар қызмет көрсетуден жалықпайтын-ды.
Рас, бертін келе палаткаларда өтетін болды тойымыз. Бұның өзінде келіндердің келген қонақтарға құрмет көрсетіп, қызмет етулері де жарасымды көрінетін. Бұл - енді бұрынға тойлар жайлы жалпылама айтарымыз.
Толығырақ Кen JYLOI газетінің 31 қаңтардағы санынан оқи аласыздар...
